ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﯾﺪ:
ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺯ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﻨﻰ ﻋﺎﻣﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ؛ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻼﻡ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ:
ﯾﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠّﻪ! ﻣﺎﺀﻣﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺣﻀﺮﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ، ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺟﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﻮﺏ ﻭﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻢ.
ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﻣﺄ ﻣﻮﺭ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ، ﺩﺯﺩﻯ، ﻏﯿﺒﺖ، ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﻯ ﺯﺷﺖ ﻧﻬﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ: ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺩﺍﻣﺎﺩﺕ – ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﺖ – ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻋﻠّﺖ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؟!
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻋﻠّﺖ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﻭ ﺗﺎﺑﻊ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﯿﺪ:
- ﺍﻭّﻝ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺍﻣﯿﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ : ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺳﻼﻡ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﻋﻠﻰّ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.
- ﺩﻭّﻡ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍُﺣﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺣﻤﺰﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ؛ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﯾﺾ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ؛ ﻭ ﺣﺞّ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﺮ ﻓﻘﺮﺍﺀ ﻭﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ، ﻭ ﺯﮐﺎﺕ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﺮ ﺗﻬﻰ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﮐﺮﺩﻡ. ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﮑﻠّﻒ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻭﺍﺟﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ.
- ﺳﻮّﻡ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﻯ ﺳﯿّﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ؛ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻼﺋﮏ؛ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺍﻥ؛ ﻭ ﻋﻠﻰّ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﺻﯿﺎﺀ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﭘﺲ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻋﻠﻰّ، ﺳﺮﻭﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻃﺎﻋﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
- ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﺒّﺖ ﻋﻠﻰّ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣوﻣﻨﯿﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮّ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
- ﭘﻨﺠﻢ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ، ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻠﻰّ ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺮﺵ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
منبع:
ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻ ﻧﻮﺍﺭ : ﺝ ۲۷، ﺹ ۱۲۸، ﺡ ۱۲۹٫
